WARUNKI DOBREJ MODLITWY
„Modlitwa jest najpewniejszym sposobem apostołowania” (Jan Paweł II)
Modlitwa to pobożne wzniesienie myśli do Boga, rozmowa z Nim. Modlić się można na różne sposoby: pojedynczo lub wspólnie, w myśli lub słowami, po cichu, głośno, a także śpiewem.
Aby modlitwa była miła Bogu, a dla nas skuteczna, musi być dobra. Taką była modlitwa Pana Jezusa i świętych. Za ich wzorem trzeba modlić się:
- z uwagą i skupieniem ducha, aby rozmowa z Bogiem nie była mechanicznym poruszaniem warg;
- z pokorą i czcią jak ewangeliczny celnik, bo Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym tylko łaskę daje. Pomni na to, że „modlitwa pokornego przebija niebiosa” wyznajemy z Mickiewiczem: „Panie, czymże ja jestem przed Twoim obliczem? Prochem i niczem!”;
-
z wiarą we wszechmoc i ufnością w dobroć Bożą;
-
z poddaniem się woli Boga, który wie najlepiej, co dla nas dobre;
-
o przedmiot godziwy i pożyteczny do zbawienia;
-
wytrwale, nie przestając się modlić, chociaż by Bóg przez dłuższy czas nie uczynił zadość naszym prośbom;
-
w imię Jezusa, który nas zapewnił: „O cokolwiek prosić będziecie Ojca mego w imię moje, da wam”.
Skutki modlitwy zależą w dużej mierze od jej wewnętrznej wartości. Czym sen dla ciała, tym modlitwa dla ducha. Serdeczna rozmowa z Bogiem chroni od grzechu, umacnia w dobrym, upodabnia do Boga („z jakim wdajesz, takim się stajesz”), wyprasza łaski i pociechy Boże.
Stąd wynika obowiązek modlitwy, który tak często Boski Zbawiciel przypominał Swym uczniom: „Módlcie się i czuwajcie, abyście nie ulegli pokusie”. Jak bez wody schnie i ginie roślina, tak bez modlitwy niknie religijne i nadprzyrodzone życie w duszy człowieka. Nasi praojcowie żywo odczuwali potrzebę modlitwy. W niej szukali siły i ukojenia, czego piękne dowody mamy w zabytkach naszej kultury.
„Bo ci przodkowie, ci nasi starzy,
Brali hart ducha od Twych ołtarzy,
Bo swoje sprawy o każdej chwili
Z Bogiem zaczęli, z Bogiem kończyli.”
(Władysław Syrokomla)
